Χρόνια τώρα προσπαθώ να σου το πω.
Χρόνια θέλω να εκφράσω τα συναισθήματά μου.
Έλεγες, όμως, πως ήμασταν «φίλοι».
Έτσι έλεγες.
Δεν ήξερα.
Μ’ άφησες να πέσω.
Βυθίστηκα στο σκοτάδι.
Κι όμως, το μόνο φως που έβλεπα ήσουν εσύ.
Βυθίστηκα στο σκοτάδι.
Κι όμως, το μόνο φως που έβλεπα ήσουν εσύ.
Άφηνες άλλους να κλέβουν την καρδιά μου, αν και αυτή πάντα για
σένα χτυπούσε.
Έκανες πίσω όταν κάποιος άλλος μου μιλούσε.
Ποτέ δε με διεκδίκησες.
Έκανες πίσω όταν κάποιος άλλος μου μιλούσε.
Ποτέ δε με διεκδίκησες.
Τώρα μου λες πως είσαι ερωτευμένος
μαζί μου.
Πως πάντα ήσουν.
Μα ποτέ δεν μου το είπες.
Πώς να το καταλάβαινα αν δεν μου το έλεγες;
Πως πάντα ήσουν.
Μα ποτέ δεν μου το είπες.
Πώς να το καταλάβαινα αν δεν μου το έλεγες;
Πόσες φορές θυμάμαι που προσπάθησα να σε κάνω να ζηλέψεις.
Μα δεν έβλεπα καμιά αντίδραση.
Πάντα τόσο ήρεμος και χαλαρός.
Πάντα τα κρατούσες όλα μέσα σου.
Μα δεν έβλεπα καμιά αντίδραση.
Πάντα τόσο ήρεμος και χαλαρός.
Πάντα τα κρατούσες όλα μέσα σου.
Και τώρα μου λες πως θες δική σου να ‘μαι.
Μα τι περίμενες να κάνω;
Είναι αργά.
Είναι πολύ αργά.
Άργησες.
Μα τι περίμενες να κάνω;
Είναι αργά.
Είναι πολύ αργά.
Άργησες.
Αν ερχόσουν νωρίτερα, τώρα κανείς δε θα έμπαινε ανάμεσά μας.
Κανείς δε θα μας χώριζε.
Αν ερχόσουν νωρίτερα, τώρα θα ήμασταν μαζί.
Θα κάναμε όνειρα μαζί.
Κανείς δε θα μας χώριζε.
Αν ερχόσουν νωρίτερα, τώρα θα ήμασταν μαζί.
Θα κάναμε όνειρα μαζί.
Μα τώρα είναι αργά.
Μ’ έχασες.
Πονάω, να ξέρεις…
Πονάω, να ξέρεις…
Δέσποινα♥
0 comments